NA CZYM POLEGA SPAWANIE ŁUKIEM KRYTYM (SAW)?
Spawanie łukiem krytym (SAW – Submerged Arc Welding) to metoda spawania łukowego, w której łuk elektryczny jarzy się między spawanym materiałem a końcem topliwej elektrody. W czasie spawania łuk spawalniczy nie jest widoczny, ponieważ jest pokryty warstwą granulowanego topnika (stąd nazwa metody). Topnik to gruboziarnisty proszek, doprowadzany automatycznie podczas procesu spawania oraz topiony przez łuk elektryczny. Część topnika ulega stopieniu tworząc ochronną warstwę żużla pokrywającą spoinę, natomiast pozostały topnik jest zbierany do ponownego użytku. Topnik w odróżnieniu od otuliny elektrod, nie może wydzielać zbyt dużej ilości gazów, ponieważ następowałoby przebicie warstwy topnika i dostęp powietrza do ciekłego metalu. Ponieważ doprowadzenie prądu do drutu odbywa się na małej odległości, możliwe jest stosowanie dużych natężeń prądu spawania.
ZALETY SPAWANIA ŁUKIEM KRYTYM
- Wysoka sprawność procesu
- Duża wydajność procesu spawania (wyższa niż przy spawaniu elektrodami otulonymi)
- Możliwość uzyskiwania dużych prędkości spawania
- Brak rozprysków i gładkie lico spoin
- Dobra jakość i stabilność wykonanej spoiny (ze względu na skuteczną ochronę ciekłego metalu przed dostępem tlenu i azotu z powietrza)
- Duża jednorodność składu chemicznego materiału spoiny
- Mniejsze zużycie materiału elektrodowego i energii elektrycznej
- Dobre warunki pracy (niewidoczny łuk, mała ilość emitowanych gazów)
WADY SPAWANIA ŁUKIEM KRYTYM
- Brak możliwości obserwacji procesu spawania
- Ograniczenie zakresu stosowania metody do pozycji podolnej i nabocznej
- Konieczność suszenia oraz zbierania topnika, jak również usuwania żużla po wykonaniu każdego ściegu
ZASTOSOWANIE METODY SPAWANIA ŁUKIEM KRYTYM
Metoda spawania łukiem krytym, dzięki bardzo dużej szybkości stapiania, szczególnie dobrze nadaje się do wykonywania długich prostoliniowych złączy w pozycji podolnej, do blach o grubości od 2 do 100 milimetrów. Spawanie łukiem krytym jest najczęściej stosowane w ciężkim przemyśle metalowym (w przemyśle stoczniowym, kolejowym oraz do budowy elektrowni wiatrowych). Metoda ta jest wykorzystywana przede wszystkim do:
- Spawania stali niskostopowych oraz wysokostopowych, wykorzystywanych w przemyśle przetwórczym
- Wytwarzanie dużych konstrukcji (spawanie stali konstrukcyjnych)
- Spawania stali niestopowych wykorzystywanych w przemyśle lekkim oraz ciężkim
- Produkcji zbiorników ciśnieniowych ze stali niskostopowych
- Produkcji rur
- Tworzenia konstrukcji „offshore” wykonywanych ze stali niskostopowych
